Schrijvend rouwen

Schrijvend rouwen. Al een tijdje staar ik naar de titel van dit blog. Mijn handen liggen stil, het scherm blijft leeg. Toch wil, nee moet ik dit blog schrijven. Niet voor jou, lieve lezer (al hoop ik van harte dat je er wel iets aan hebt) en ook niet omdat ik ‘weer eens een blog moet afleveren’. Het moet omdat er woorden, zinnen in me opkomen die eruit willen.

Twee en een halve maand geleden overleed mijn vader, 95 jaar werd hij. Zijn overlijden kwam niet onverwachts en ging zoals je dat het liefste wil: rustig, zonder pijn en thuis. In de maanden, weken, dagen ervoor heb ik heel bewust afscheid genomen. Ik had er dan ook alle vrede mee dat hij zou gaan. In gedachten zei ik dat ook tegen hem: het is goed, ga maar.

Maar dat was toen.

Nu is er de leegte. Het gemis. De onverdraaglijke gedachte dat ik hem niks meer kan vragen, niets meer kan laten zien of vertellen. Dat ik hem niet meer even op zijn kale hoofd kan kloppen of een blik van verstandhouding met hem kan uitwisselen. Dat hij niet meer zal vragen naar onze vakantieplannen of mijn werk. Dat ik hem niet meer het laatste beetje boter uit een boterpakje zal zien schrapen met een stukje brood. Hem over zijn neus zal zien wrijven in dat stereotype gebaar. Een opmerking naar mijn hoofd zal krijgen als ‘je bent geloof ik wel tevreden met jezelf?’

Er zit ook een andere kant aan ‘nooit meer’. Ik hoef me geen zorgen meer te maken over zijn gezondheid. Hoef me niet af te vragen waar hij over tobt. Hoef hem niet meer zo immens te zien worstelen met zijn verleden. Ik kan hem weer in zijn geheel zien, niet meer alleen als de oude, zieke man die hij op het laatst was. En ja, ik moet eerlijk zijn: ik kan nu met mijn moeder al die dingen ondernemen die hij altijd tegenhield.

Tijdens het schrijven van dit blog vallen mijn handen telkens weer even stil. Die woorden en zinnen die eruit willen, ze laten zich niet zo makkelijk ordenen tot een leesbaar verhaal. Zoals ook mijn rouwproces niet bepaald geordend verloopt. Soms is er vrede, rust. Dan weer intens verdriet. Het ene moment grijns ik om een leuke herinnering, het volgende moment ben ik boos om alles wat hij niet voor mij geweest is. Nu eens denk ik helemaal nergens aan, dan brengt een stukje muziek me compleet van mijn stuk. Ik voel me de volwassene die zich prima redt en het kind dat in paniek haar vader zoekt. Ik hoor hem praten, heel dichtbij en ik zoek hem overal, zonder hem te vinden. Dit alles, dwars door elkaar heen.

Schrijvend rouwen, dat is die chaos onder woorden brengen. Dat is nauwkeurig nagaan wat ik voel. Het is schrijven, staren, weghalen, opnieuw schrijven. Het is ruimte creëren voor het volgende stukje rouwproces. Het is woord voor woord en zin voor zin verwerken. Net zolang totdat er nieuwe woorden, nieuwe zinnen komen, over andere dingen.

Ik wens iedereen die rouwt een stukje papier en een pen toe.