Ken je die verkeersdrempels die uit twee delen bestaan? Van die vrij lage drempels waarvan er twee vlak na elkaar geplaatst zijn, zodat je over een soort mini-berglandschap rijdt?
We hebben er een paar hier in de buurt en ik vind ze doodeng. Niet voor mezelf, maar voor mijn bejaarde buurtgenoten.
Want zo’n drempel nemen met een rollator of scootmobiel is een gevaarlijke onderneming.
Altijd als ik iemand dat zie doen houd ik mijn adem in. Komt hij/zij er zonder problemen overheen?
Drempels, je hebt ze in het verkeer, maar je komt ze (helaas) ook bij het schrijven tegen. Schrijfdrempels, zoals:
– Er maar niet toe komen om te gaan schrijven, ook al wil je het echt
– Wel gaan schrijven, maar niet ver komen: wat zal ik schrijven, hoe ga ik verder, waar gaat dit verhaal heen?
– Stemmetjes die zeggen: ‘lekker interessant verhaal’, ‘wat gaat die en die ervan vinden dat je schrijft?’, ‘zou je dat nou wel opschrijven, wil je echt dat iemand dit van je weet?’
– Geen tijd hebben om te schrijven
– Verstrikt raken in een brij van schrijfsels, waarbij je niet meer weet wat je al gehad hebt en wat je nog moet
En soms weet je niet eens wat de drempel precies is. Je houdt van schrijven, je bent vastbesloten je verhaal op papier te zetten en toch… iets houdt je tegen.
Even terug naar die verkeersdrempels. Toen ik regelmatig zo met ingehouden adem naar mijn buurtgenoten stond te kijken, begon me iets op te vallen. Er waren eigenlijk twee groepen ‘drempelnemers’.
Voor de ene groep kwam de drempel iedere keer als een verrassing. Hotsend en botsend ging deze groep eroverheen, zonder te weten of het goed zou gaan. Dat zag je dan ook terug op de gezichten: ‘hopelijk loopt dit goed af…!’
De andere groep nam de drempel met beleid. Deze groep verminderde vaart bij het zien van de drempel, keek goed naar de grond en naar de knopjes op de scootmobiel en ging er rustig overheen, zonder haast.
Wat is nu eigenlijk het verschil tussen deze twee groepen, vroeg ik me af. Lang hoefde ik daar niet over na te denken. Het verschil zat hem in de voorbereiding: de ene groep bereidde zich echt voor op het nemen van de drempel, de andere groep liet zich steeds weer verrassen.
Met schrijfdrempels is het niet anders. Dat ze er zijn staat als een paal boven water: je levensverhaal opschrijven doe je niet in een middagje, daar komt heel wat bij kijken.
Maar hoe je die drempels neemt, dat staat of valt met de voorbereidingen die je treft.
Er is één misverstand dat voor veel extra drempels zorgt. Dat is het idee dat het opschrijven van je verhaal een kwestie van doen is. Van ‘gaan zitten en schrijven’. Van ‘beginnen en doorgaan tot het af is’.
Maar als je al een tijdje bezig bent met je verhaal, dan zul je gemerkt hebben dat er bij het schrijven ook veel denkwerk komt kijken. Dat je vragen moet beantwoorden als:
– Waar begin ik met schrijven en hoe deel ik mijn verhaal in?
– Wat zet ik er wel en niet in?
– Hoe ga ik om met de privacy van de personen die in mijn verhaal voor komen?
– Wie mag mijn verhaal straks lezen en wie niet?
– Hoe zorg ik voor een logische lijn in mijn verhaal?
– Hoe zorg ik ervoor dat het geen eindeloos verhaal wordt met allerlei uitstapjes naar verschillende gebeurtenissen?
Als je denkwerk en schrijfwerk niet uit elkaar haalt, dan ontstaan er heel veel schrijfdrempels. Drempels die grappig genoeg allemaal verdwijnen als je die twee dingen wel uit elkaar haalt.
Als je eerst nadenkt over de opzet en inhoud van je verhaal, dan kun je daarna ontspannen schrijven. Dan is de kans van slagen ook met 100% toegenomen, want je weet precies waar je mee bezig bent.
Kortom: net als voor verkeersdrempels geldt ook voor schrijfdrempels dat je ze met een goede voorbereiding prima kunt nemen!
Ik ben benieuwd: heb jij je voorbereid op het schrijven van je verhaal? En zo ja: hoe heb jij je voorbereid? Ik zou het mooi vinden als je dat hieronder in de reacties wil delen, want misschien hebben anderen ook iets aan de manier waarop jij je voorbereid hebt.
