Als je betere woorden nodig hebt…

Persoonlijke ontwikkeling, zelfontplooiing, persoonlijke groei, het zijn echt woorden van deze tijd. Modewoorden zo je wil. Wat je onder deze woorden verstaat kan per persoon behoorlijk verschillen, zo ontdekte ik afgelopen week…

Ik sprak met mijn man over mijn nieuwe schrijfcursus Schrijf je rijk. Vol enthousiasme vertelde ik dat het een cursus is waarmee je jezelf ontwikkelt door te schrijven. Er kwam niet veel respons, een teken dat mijn man mijn enthousiasme niet direct deelde. Dus ging ik nog fanatieker vertellen hoe geweldig het is om al schrijvend bezig te zijn met je persoonlijke ontwikkeling en groei.

Het hielp niet.

Na een poosje ratelen van mijn kant, merkte mijn man op: “Persoonlijke ontwikkeling, dan denk ik aan te rijke vrouwen die de hele dag navelstaren onder het genot van een glas champagne.”

Ok.

Nadat ik zijn opmerking enigszins verwerkt had, deed ik een poging te vertellen wat ik bedoelde met persoonlijke ontwikkeling. Omdat ik even niet meer wist hoe ik het anders uit moet leggen, vertelde ik hem één van mijn eigen ervaringen:

Het was in de tijd dat ik hem nog niet kende. Ik studeerde Nederlands in Utrecht, ik denk dat ik in mijn tweede jaar zat. Mijn leven zag er helemaal niet slecht uit: ik had een fijne woonplek, leuke vrienden, lieve familie, een heerlijke studie en alle vrijheid. Maar toch. Op de één of andere manier voelde het leven een beetje wankel. Of beter gezegd: voelde ik zelf een beetje wankel.

Ik had het gevoel dat er maar iets hoefde te gebeuren, of mijn hele leven zou instorten. Dat gevoel maakte mij bij vlagen heel angstig: was ik eigenlijk wel in staat om voor mezelf te zorgen? Misschien wel zolang alles goed ging, maar wat als er tegenslag zou komen? En tegenslag zou er zeker komen, daar was ik van overtuigd. Dus draaiden mijn gedachten ook om de vraag: welke tegenslag zal er komen? Wat niet hielp om minder angstig te worden.

Gelukkig kende ik het schrijven toen al. Het was me even vertrouwd als ademhalen. Dus greep ik op angstige momenten naar de pen. Nu zou je kunnen denken: ok, dan krijgen we nu het verhaal dat het schrijven werkt als uitlaatklep en dat dit heel heilzaam is. Maar nee, dat is niet wat ik wil vertellen.

Zeker werkte het schrijven als uitlaatklep en zorgde het voor opluchting en rust. Maar dat was tijdelijk. Er kwam altijd wel weer zo’n ‘paniekmoment’. En precies die herhaling van angstig worden en schrijven, weer angstig worden en weer schrijven, zorgde voor wat ik bedoel met ‘persoonlijke ontwikkeling’.

Want elke keer kwam ik een stapje verder. Iedere keer ging ik een laagje dieper. Waar was ik bang voor? Waarom? Was dat realistisch en zo ja, wat was daaraan te doen? Zo nee, hoe kon ik die gedachten dan kwijtraken? Wat kon ik, met mijn persoonlijkheid, inbrengen tegen dit gevoel? Welk gereedschap had ik in mijzelf om het te bestrijden?

Al schrijvend keek ik naar mezelf. Heel nauwkeurig en zonder iets te verstoppen. En al schrijvend kwam er orde in mijn gedachten. Zoals je in je huis soms een aantal keren je meubels verschuift voordat het staat zoals je wil, zo verschoof ik steeds opnieuw mijn gedachten tot ze op hun plek vielen.

Toen had ik bereikt wat ik nodig had: inzichten die mij hielpen om te leven. Om te weten wat te doen als ik bang werd, te begrijpen waar mijn angst vandaan kwam en hem zo om te buigen tot een overzichtelijk geheel. Met andere woorden: ik had mijzelf op dit vlak ontwikkeld.

Als ik mijn schrijfsels uit die tijd nu teruglees, moet ik eigenlijk alleen maar glimlachen. Nu zie ik: ik was een doodgewone adolescent die bezig was volwassen te worden. Dat doen adolescenten op allerlei manieren en de mijne was door middel van schrijven.

Daar stopte het niet. Ik leerde deze kracht van schrijven keer op keer te gebruiken, in allerlei situaties en voor allerlei doeleinden. Alleen, maar ook samen met anderen. De uitkomst was altijd hetzelfde: ik kwam er verder mee. Het verrijkte mijn leven op een manier zoals alleen schrijven dat kan.

Dat verder komen, die verrijking, dat is wat ik bedoel met ‘persoonlijke ontwikkeling’. En dat heeft in mijn beleving bijzonder weinig te maken met rijke vrouwen en champagne… Het heeft daarentegen alles te maken met deze prachtige uitspraak van de Engelse schrijver William Thackeray (1811-1863):

Er liggen duizend gedachten in een mens, die hij pas ontdekt als hij een pen opneemt om te schrijven.

Ik moet de komende tijd op zoek naar woorden die wat beter omschrijven wat ik bedoel. Die zoektocht ga ik uiteraard schrijvend aan 😉

---

Nieuwsgierig geworden naar Schrijf je rijk? Lees hier alles over deze inspirerende schrijfcursus, waar je heerlijk in je eigen tempo van kunt genieten!