Ik vind niks gek

Een tijdje geleden had ik een lang gesprek met een goede vriendin. Het ging niet goed met haar: problemen op het werk hadden een grote crisis veroorzaakt, waardoor ze met depressieve klachten thuis zat.
Ze vertelde over alles wat haar dwars zat en zei toen ineens: “Ik vind het zo fijn om met jou te praten, want jij vindt niks gek.”

Toen ik thuis was dacht ik nog eens na over deze uitspraak. Waarom zou ik iets gek vinden aan haar verhaal? Het was toch meer dan logisch dat ze, na alles wat ze meegemaakt had, nu in deze toestand verkeerde?

In gedachten ging ik vergelijkbare gesprekken met andere mensen eens na. Het viel me op dat er meer mensen waren met dezelfde reactie als mijn vriendin. Niet letterlijk, met dezelfde uitspraak, maar wel in hun houding.
Veel mensen vertellen hun verhaal met een soort van gêne, alsof het eigenlijk toch wel heel dom/fout/suf is dat ze zich zus of zo voelen, dat ze in die en die situatie beland zijn.

Mijn gedachten gingen nog verder: hoe was dat bij mensen die hun levensverhaal (willen) opschrijven? Helaas moest ik constateren dat ik ook daar dezelfde reactie zag. Sommige mensen verontschuldigen zich voor het feit dat ze hun verhaal willen opschrijven: ‘ik weet wel dat het allemaal niet zoveel voorstelt vergeleken bij wat er in de wereld gebeurt, maar…’
Andere mensen zijn continu gebeurtenissen aan het afzwakken: ‘misschien is het wel een beetje overdreven dat ik dat zo voel, maar…’
En weer anderen aarzelen om hun verhaal op te schrijven, want ‘wat gaat mijn zus/moeder/neef/buurman daarvan denken?’

Kortom: alles wat mensen hebben meegemaakt en voelen, wordt kleiner gemaakt. En bij het vertellen van hun verhaal kijken ze me wat schuw aan: ‘je vindt het toch niet gek/overdreven?’

Nee dus. Ik vind inderdaad niets gek. Sterker nog: ik zou me kapot schamen als ik wel iets gek zou vinden. Want dat zou betekenen dat ik jou niet neem zoals je bent. Als het voor jou moeilijk/pijnlijk/belangrijk/ingrijpend is, wie ben ik dan om te zeggen dat het niet zo is? Dat je er maar anders tegenaan moet kijken? Het er maar niet over moet hebben?

Toch begrijp ik wel waar dat gevoel vandaan komt. Op het moment dat je jouw verhaal deelt kunnen mensen daar iets van vinden. En helaas vinden veel mensen ook ergens iets van en laten ze dat weten ook. Soms maken ze zo duidelijk wat ze vinden, dat je er zelf ook in gaat geloven: ‘misschien is het ook wel belachelijk dat ik dit zo voel’, ‘misschien was het ook allemaal niet zo heftig als ik het beleefd heb’.
Vooral in families kunnen bepaalde patronen ervoor zorgen dat je jouw verhaal maar liever voor je houdt. Of dat je bent gaan geloven in een verhaal dat anders is dan je zelf ervaren hebt.

Wat moet je daar nu mee?

Voor mij is er maar één antwoord. En dat antwoord zit hem in het woordje ‘uniek’. Er is maar één jij. Er is maar één iemand zoals jij. Op deze hele wereld is er dus niemand die jouw verhaal kan vertellen, dan alleen jijzelf. Doe jij het niet, dan doet niemand het.
Omdat jij uniek bent, is jouw verhaal dat ook. Je hoeft het daarom ook niet kleiner te maken dan het is, want het is een verhaal zoals het nog nooit verteld is en ook nooit meer verteld zal worden.
Jouw verhaal mag er zijn. Jij mag er zijn.